میتسوبیشی اوتلندر

میتسوبیشی اوتلندر ،جذابیت خودروهای شاسی‌بلند برای عامهٔ مردم از چند جهت، قابل‌بررسی است. از یک‌سو، می‌توان راحتی یک محصول لوکس را با چنین مدل‌هایی به دست آورد و از سویی دیگر، هنگام رانندگی در مسیرهای نامتعارف خارج جاده، سبک جدیدی از سفر و تفریح را تجربه کرد. طبیعتاً، داشتن خودرویی که محاسن فوق را داشته باشد، تا حدودی گران تمام خواهد شد.

اما برای بسیاری از مردم، توجیه‌پذیر و حتی دارای اولویت در زندگی، محسوب می‌شود. فروش بالای خودروهای کلاس شاسی‌بلند از کراس‌اورهای کامپکت و ارزان‌قیمت چینی گرفته تا شاسی بلندهای فول سایز و گران‌قیمت ژاپنی، ثابت می‌کند که در کشوری مثل ایران هم، عطش زیادی برای خرید این محصولات وجود دارد.

رابطه خوب ایرانیان

مردم کشور ما، از گذشته با خودروهای به‌اصطلاح شاسی‌اند، رابطهٔ خوبی داشته‌اند و برای خرید مدل‌هایی مثل نیسان پاترول و حتی جیپ صحرا، هزینه می‌کرده‌اند. این موضوع، درفروش خیره‌کنندهٔ کراس‌اورهای چینی و کره‌ای، مثل جک S5 و هیوندای توسان به‌وضوح دیده می‌شود، پس طبیعی است اگر مبالغی چند صدمیلیونی هم برای نمونه‌های نسبتاً گران‌قیمت ژاپنی، مثل تویوتا لنکروزر و لکسوس NX، پرداخت شود.

چنین بازاری، مسلماً برای میتسوبیشی و خودروی اوتلندر، دارای جذابیت است، چراکه درگذشته‌ای نه‌چندان دور، با مدل مشهور پاجیرو به‌عنوان قدرتمندترین و لوکس‌ترین شاسی‌بلند ایران، شناخته می‌شد.

بنیانگذاری میتسوبیشی

حدود یک قرن پیش، شرکت میتسوبیشی موتورز، بینان نهاده شد. این گروه صنعتی، تا قبل از روی آوردن به خودروسازی، به‌عنوان غول کشتی‌سازی ژاپن شناخته می‌شد، اما با معرفی اولین خودروی بنزینی با خط تولید تجاری در سال ۱۹۱۷، نخستین خودروساز صنعتی ژاپن، لقب گرفت. میتسوبیشی تا دههٔ ۷۰ میلادی به رشد خود ادامه داد و در جمع سودآورترین برندهای خودرویی دنیا قرار داشت، اما با شروع دههٔ ۹۰، با کاهش فروش و کمبود سرمایه مواجه شد.

قدیمی‌ترین خودروساز ژاپن، با شروع قرن بیست و یکم در سراشیبی سقوط قرار گرفت و درنهایت، مجبور به فروش تمامی خطوط تولید خود، در خارج از ژاپن شد. شاید بتوان، نیسان را ناجی میتسوبیشی دانست، چراکه با خرید ۳۴ درصد از سهام این برند، سازندهٔ لنسر و پاجیرو را از ورشکستگی نجات داد. خودروهای مدرن میتسوبیشی، ازجمله شاسی‌بلند اوتلندر که امروزه در ایران حضور دارد؛ با ظاهری فراتر از مدل‌های قبلی ارائه می‌شوند. این موضوع، نشانهٔ سرمایه‌گذاری صحیح و مدیریت عالی گروه رنو – نیسان در رأس میتسوبیشی است.

حضور میتسوبیشی در ایران

در ایران، شاسی‌بلند میتسوبیشی با خودروی پاجیرو شناخته می‌شود که البته به دلیل فروش ناموفق مدل جدید در بازار جهانی، به‌زودی با توقف تولید مواجه خواهد شد. چنین شرایطی، اوتلندر را به‌عنوان پرچم‌دار کراس‌اورهای میتسوبیشی معرفی می‌کند تا باقیمت منطقی و شرایط فنی مناسب، ناجی سازنده در شرایط حساس کنونی باشد. نسل اول این خودرو در سال ۲۰۰۱ معرفی شد و مثل دیگر خودروهای میتسوبیشی در آن زمان، با ضعف طراحی مواجه بود.

نسل دوم و سوم

نسل‌های دوم و سوم اوتلندر، به ترتیب در سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۱۲ معرفی شدند، اما همچنان در کنار امکانات فنی مناسب، زیبا و چشم‌نواز به‌حساب نمی‌آمدند. هرچند که اوتلندر نسل سوم، ازنظر ظاهری نمی‌توانست در جذب بازار جهانی به موفقیت برسد، نسخهٔ ۲۰۱۵ با فیس‌لیفت اساسی، سودآوری این محصول را بالا کرد و با حداقل هزینه، به خودرویی قابل‌قبول تبدیل شد. این محصول، در نمایشگاه خودروی نیویورک، موردتوجه کارشناسان قرار گرفت و از سال ۲۰۱۶، وارد خطوط تولید میتسوبیشی در ژاپن، روسیه، مالزی و چین شد.

اوتلندر فیس لیفت

اوتلندر فیس‌لیفت شده، با کاهش وزن قابل‌توجه به میزان ۹۰ کیلوگرم، همراه با ارتقاء فنی و آپشن‌های مدرن در کنار افزایش ایمنی، فراتر از مدل قبلی عمل می‌کند و در بازار ایران هم، موردتوجه قرارگرفته است. این خودرو صرفاً با تیپ اصلی، توسط شرکت آرین موتور، نمایندهٔ رسمی محصولات میتسوبیشی در کشور؛ عرضه می‌شود اما در بازار جهانی با نسخه‌های GT، اکتیوگیر (Active Gear) و هیبرید (PHEV) نیز فروخته می‌شود.

طراحی جدید

پیش‌تر اشاره شد که نسخهٔ جدید میتسوبیشی اوتلندر با ظاهری به‌مراتب جذاب‌تر از مدل قبلی ارائه می‌شود. فیس‌لیفت این خودرو، نه‌تنها چراغ‌ها و جلوپنجره، که تمامی سپرهای جلو و عقب را دربر دارد. این تغییرات، آن‌چنان چشمگیر هستند که گویی نسل جدیدی از اوتلندر شکل‌گرفته است، درحالی‌که اجزای اصلی بدنه و خصوصاً پلتفرم خودرو، تفاوتی با مدل طراحی‌شده در سال ۲۰۱۲ ندارد.

نمای روبرو

از نمای روبرو، ادوات بزرگ و براق کروم که باحالت پرانتزی دیده می‌شوند، چهرهٔ اوتلندر را متفاوت از دیگر خودروهای این کلاس بدنه نشان می‌دهند. تقریباً تمام ناحیهٔ زیر چراغ جلو تا پایین سپر، با یک قطعهٔ چشم‌نواز فلزی، پوشش داده‌شده که به‌نوعی بیانگر زبان طراحی جدید در محصولات میتسوبیشی است. استفاده از کروم، در جلوپنجره به اوج می‌رسد و تقریباً بدون فضای خالی با نشان‌واره‌ی درشت سازنده، ارائه می‌شود. بخش زیادی از سپر، در همهٔ نسخه‌ها بارنگ سیاه ارائه می‌شود که البته شیارهای بزرگی برای هدایت هوا به سمت پیشرانه دارد. این راه‌کار خلاقانه، مسلماً هزینهٔ ساخت اوتلندر را کاهش داده است.

سپر جلو

در گوشه‌های سپر و قسمت پایین آن، قطعاتی نقره‌ای‌رنگ وجود دارند که هرچند فلزی نیستند، هماهنگ با ادوات کروم دیده می‌شوند. اوتلندر با جایگاه ویژه‌ای برای مه‌شکن‌های جلو ارائه می‌شود که سبک طراحی جذاب‌تری نسبت به مدل قبلی دارد، درحالی‌که دقیقاً از همان چراغ‌های گرد کوچک به‌عنوان مه شکن، استفاده می‌کند.

نمای روبروی اوتلندر، عاری از پلاستیک سیاه‌رنگ نیست چراکه در گوشه‌های زیر سپر و محل مه شکن، از این قطعات استفاده کرده است. از نمای روبرو، خطوط حجم دهنده نقش زیادی در ظاهر اوتلندر بازی نمی‌کنند و صرفاً باضخامت کم، روی کاپوت جلو دیده می‌شوند. این موضوع، نشان از صرفه‌جویی استادانهٔ میتسوبیشی در کاهش هزینه‌های تولید می‌دهد.

نمای جانبی

از نمای جانبی، اوتلندر شبیه به یک شاسی‌بلند تمام‌عیار و پهن‌پیکر به نظر می‌رسد، درحالی‌که چندان بزرگ‌تر از کراس‌اورهای هم قیمت خود نیست. شیشه‌های خودرو تا انتهای بدنه، حالتی به‌هم‌پیوسته دارند و باعث می‌شوند اوتلندر، طول ظاهری بیشتری پیدا کند. خط حجم دهندهٔ اصلی در این قسمت، چراغ‌های جلو و عقب را به هم وصل می‌کند، درحالی‌که موازی با خط پنجره‌ها دیده می‌شود.

گلگیرهای عقب و جلو در مقایسه با خودروهای هم‌کلاس اوتلندر، حالتی ساده دارند و صرفاً با قاب پلاستیکی باریک و مشکی، طراحی‌شده‌اند. از نکات جالب در نمای جانبی اوتلندر، بزرگ بودن فضای مخصوص چرخ‌ها در گلگیر است که علاوه بر فراهم کردن آزادی حرکت برای جابه‌جایی چرخ‌ها و بدنه در دست‌اندازهای عمیق، نقش مثبتی در بزرگ جلوه دادن خودرو دارد.

نمای پشت

با نگاهی به پشت اوتلندر، شخصیت این مدل به‌عنوان محصولی با بدنهٔ بزرگ و ظاهر مدرن، تثبیت می‌شود. طرح چراغ‌ها از فرمی افقی استفاده می‌کند که در بسیاری از خودروهای امروزی، ازجمله سانتافه دیده‌ایم. در این فرمول که البته به‌صورتی هنرمندانه در اوتلندر استفاده‌شده است، گوشهٔ خارجی چراغ عقب، باحالتی مثلثی به سمت جلوی خودرو کشیده می‌شود تا علاوه بر حجم دهی به کلیت بدنه، از نمای جانبی هم قابل‌تشخیص باشد.

چراغ‌های عقب اوتلندر، دقیقاً زیر شیشهٔ پشت را پوشش می‌دهند و روی درپوش صندوق همراه با قطعه‌ای براق از جنس کروم، حالتی لوکس و گران‌قیمت ایجاد می‌کنند. برخلاف سپر جلو، در سپر عقب از خط حجم دهی کم‌عمقی استفاده‌شده است که روی گلگیر، محو می‌شود. ساختار بخش پایینی سپر هم، خلاقانه و پیچیده به چشم می‌خورد، به‌طوری‌که علاوه بر بخشی فلزی و همرنگ بدنه همراه با چراغ مخصوص ترمز و دنده‌عقب، ادواتی پلاستیکی در دورنگ سیاه و نقره‌ای نیز، به‌کاررفته‌اند.

نکات مثبت طراحی

از نکات مثبت در طراحی اوتلندر، می‌توان به حالت زه‌کشی شده در سقف همراه با خطوط موازی و ریل باربند اشاره کرد، ضمن اینکه علاوه بر آنتن مدرن کوسه‌ای، اسپویلری با پهنای کم برای انتهای خودرو استفاده‌شده است تا فرم منحنی پشت اوتلندر و شیشهٔ عقب، تخریب نشود.

ابعاد شاسی‌بلند میتسوبیشی شامل طول ۴۶۹۵ میلی‌متر با عرض ۱۸۱۰ میلی‌متر است که همراه ارتفاع سقف استاندارد ۱۶۸۰ میلی‌متر و فاصله محورهای ۲۶۷۰ میلی‌متر عرضه می‌شود. با این حساب، طول و ارتفاع سقف اوتلندر با هیوندای سانتافه تفاوتی ندارد، اما حدود ۹ سانتیمتر در عرض و ۳ سانتیمتر در فاصلهٔ محورها از رقیب کره‌ای، کوچک‌تر است.

طراحی داخلی

با ورود به اوتلندر، تفاوت ظاهری این خودرو با دیگر شاسی بلندهای هم قیمت، آشکار می‌شود. ساختار داشبورد، نامتقارن است و هرچند که نمایشگر نسبتاً بزرگی در وسط دارد، تنها با یک مجرای هوای تهویه مطبوع در سمت چپ و حالتی متمرکز بر راننده ارائه می‌شود. البته طراحان میتسوبیشی، رفاه سرنشین کنار راننده را فراموش نکرده‌اند و دو مجرای هوای مجزا در سمت راست داشبورد قرار داده‌اند که تا حدودی عجیب و نامتعارف به نظر می‌رسد.

امکانات رفاهی

کلیدها و امکانات رفاهی روی داشبورد، به‌خوبی دسته‌بندی‌شده‌اند و کاملاً در بخش سیاه‌رنگ پیرامون نمایشگر، دیده می‌شوند. زمینهٔ این قسمت، از پلاستیک و باحالتی شفاف عمل می‌کند، ضمن اینکه مستعد اثرپذیری گردوخاک، لک و انگشت کاربران خواهد بود. اوتلندر، از کلیدهای گردان مربوط به تغییر شدت باد تهویه مطبوع و درجه حرارت، استفاده نمی‌کند، بلکه دو کلید ثابت به‌جای آن‌ها با طرحی مشابه، جایگزین کرده است.

رنگ‌بندی این قسمت، همراه با بخش بالایی داشبورد، تقریباً در همهٔ مدل‌ها خاکستری تیره خواهد بود، اما استفاده از قطعات بارنگ مختلف و حتی چوب براق در کنار مجاری تهویهٔ سمت راست، تنوع دارد. همچنین در مدل‌های با آپشن بالاتر، نیمهٔ پایین داشبورد و داخل در، می‌تواند همرنگ پوشش صندلی‌ها و کاملاً روشن انتخاب شود.

نمای کلی فرمان

نمای کلی فرمان اوتلندر، ساده و کاملاً دایره‌ای است. پوشش چرم مصنوعی، در این بخش دیده می‌شود و کلیدهای کم تعدادی روی آن وجود دارند که مخصوص کروز کنترل، تماس‌های تلفنی و فرمان به سیستم پخش صوت خواهند بود. مدل‌های خودکار اوتلندر، عمدتاً با پدال شیفتر پشت فرمان ارائه می‌شوند که حس اسپرت و هیجان‌انگیزی به راننده می‌دهد، اما نمی‌توان از پنل مربوط به‌سرعت و دور موتور، انتظار زیادی داشت. این قسمت، صرفاً با دو عقربهٔ معمول و نمایشگر میانی عمل می‌کند که البته ترکیب سنتی و قابل‌قبولی است، اما مدرن و جوان‌پسند ارزیابی نمی‌شود. این بخش، پس از روشن شدن خودرو و نمایشگر گرافیکی پنل، جذابیت بیشتری پیدا می‌کند.

صندلی ها

بسیاری از اوتلندرهایی که در چند ماه اخیر به دست مشتری ایرانی رسیده‌اند، دارای پوشش کرم‌رنگ در صندلی‌ها و تودری هستند. این موضوع، حس لوکس خودرو را افزایش می‌دهد و خصوصاً با ادوات طرح چوب که در داشبورد و داخل درهای جلو به‌کاررفته است، راضی‌کننده به نظر می‌رسد. راحتی صندلی‌ها قابل‌قبول است و خصوصاً برای سرنشینان ردیف اول، به‌خوبی بدن را دربر می‌گیرد. حضور سه نفر بالغ بااندام متوسط، روی صندلی ردیف دوم، چندان ناراحت‌کننده نیست، هرچند که تمام فضای این قسمت را اشغال می‌کند و احتمالاً با چسبیدن شانه‌های سرنشینان همراه خواهد بود.

فضای داخلی

فضای جلوی زانو و بالای سر در ردیف دوم، راضی‌کننده است اما عالی ارزیابی نمی‌شود، چراکه فاصلهٔ خوبی بین پا و صندلی جلو، وجود دارد، اما فضای سر تا سقف، ایدئال نیست و در دست‌اندازهای شدید برای افراد بلندقد، مشکل‌ساز خواهد بود. تقریباً تمام اوتلندرهای مدل ۲۰۱۷ که در ایران فروخته‌شده‌اند، دارای صندلی ردیف سوم هستند. این بخش، هرچند برای افراد بالغ و درشت‌اندام، راحتی بالایی ندارد، اما می‌تواند برای کودکان مناسب باشد. حتی دو نفر با قد ۱۸۰ سانتیمتر می‌توانند در ردیف سوم بنشینند و باکمی جلو کشیدن صندلی ردیف دوم، فضای قابل‌قبولی برای جلو زانو داشته باشند.

حجم صندوق

با این اوصاف، صندوق بار اوتلندر سه حالت مختلف خواهد داشت که شامل صندلی‌های جمع شدهٔ ردیف سوم (حالت ۵ سرنشینِ)، صندلی‌های بازشدهٔ ردیف سوم (حالت ۷ نفرِ) و آرایش تمام جمع شدهٔ صندلی‌های دوم و سوم می‌شود. این خودرو درزمانی که ترکیب استاندارد صندلی‌ها (حالت ۵ سرنشینِ) داشته باشد، ۵۹۱ لیتر فضای مفید ارائه می‌کند، اگر تمام صندلی‌های ایستاده باشند، تنها ۱۲۸ لیتر حجم دارد و در حالتی که تمامی صندلی‌های ردیف دوم و سوم خوابیده باشند، ۱۶۰۸ لیتر خواهد بود.

این آمار، به لطف انتقال چرخ زاپاس به زیر خودرو در مجاورت زمین و خوابیدن کامل صندلی‌های ردیف دوم و سوم به‌دست‌آمده است تا اوتلندر را بهتر از خودروهای هم‌کلاس مثل نیسان ایکس‌تریل و هیوندای سانتافه نشان می‌دهد.

عرضه در تیپ های مختلف

پیش‌تر اشاره شد که میتسوبیشی اوتلندر در تیپ‌های مختلف طراحی‌شده است. این محصول پیشرانه‌های متنوعی هم در بازار جهانی دارد که شامل نمونه‌های متنوع بنزینی، دیزلی و حتی نسخهٔ هیبریدی می‌شود. نسخهٔ استاندارد و پرفروش ۲.۴ لیتری از اوتلندر؛ در بازار ایران حاضر خواهد بود، اما در خارج از کشور می‌توان به سراغ نمونهٔ قدرتمندتر ۶ سیلندر و ۳ لیتری بنزینی، یا مدل بسیار کم‌مصرف پلاگین هیبریدی با ترکیب پیشرانهٔ ۲ لیتری و موتوربرقی رفت.

ارزان ترن نسخه

ارزان‌ترین نسخهٔ اوتلندر ازنظر قوای محرک، مجهز به پیشرانهٔ ۲.۴ لیتری ۴ سیلندر است. این مدل، فاقد توربوشارژر و به‌صورت تنفس طبیعی ارائه می‌شود، اما قدرت ۱۶۶ اسب بخار و گشتاور ۲۲۰ نیوتن‌تر خواهد شد. بیشتری قدرت در دور موتور ۶۰۰۰ دور بر دقیقه و نهایت گشتاور از دور موتور ۴۲۰۰ دور بر دقیقه حاصل می‌شود. اوتلندر استاندارد، با جعبه‌دندهٔ دستی، گیربکس خودکار CVT و سامانه‌های تک دیفرانسیل در بازار جهانی قابل‌خرید است، اما در ایران فقط با نسخهٔ دو دیفرانسیل و گیربکس CVT عرضه خواهد شد.

شتاب

این خودرو، برای رسیدن به‌سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت، حدود ۱۰.۵ ثانیه زمان می‌برد و تقریباً ۴۰ ثانیه پس از شروع حرکت به‌سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت خواهد رسید. میانگین مصرف سوخت اوتلندر با مشخصاتی که ذکر شد، کمتر از ۱۰ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر خواهد بود، به‌طوری‌که با سرعت ثابت در بزرگراه، ۹ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر و هنگام ترددهای کم‌سرعت شهری، ۱۱.۵ تا ۱۲ در ۱۰۰ کیلومتر خواهد بود. نهایت اوتلندر ۲.۴ لیتری با بنزین ایرانی، نزدیک به ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت اعلام‌شده است.

نسخه جذاب

نسخهٔ جذاب ۳ لیتری و ۶ سیلندر اوتلندر که با پسوند GT مشهور است و باکمی تفاوت ظاهری نسبت به نمونهٔ پایه تولید می‌شود، قدرت ۲۲۵ اسب بخار و گشتاور ۲۹۱ نیوتن‌تر به همراه دارد. این خودرو با بنزین استاندارد جهانی، در زمان ۷.۸ ثانیه به‌سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و ۲۲ ثانیه پس از شروع حرکت، سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت خواهد داشت. میانگین مصرف سوخت اوتلندر ۶ سیلندر، ۱۰.۵ تا ۱۱ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر برآورد می‌شود و نهایت سرعت محدودشده به ۱۹۰ کیلومتر بر ساعت دارد.

مدل هیبرید

واردات میتسوبیشی اوتلندر پلاگین هیبریدی به ایران، منع قانونی ندارد و احتمال می‌رود به بازار کشور وارد شود. این مدل اوتلندر که اختصاراً نسخهٔ PHEV نامیده می‌شود، مثل دیگر خودروهای پلاگین هیبرید (Plug-in Hybrid Electric Vehicle) قادر به دریافت انرژی الکتریکی از طریق دو برق شهری است. چنین قابلیتی، می‌تواند میانگین مصرف بنزین اوتلندر را به کمتر از ۲ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر برساند و همچنین تا ۱.۷ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر کاهش دهد.

از سویی دیگر، اوتلندر PHEV قادر است مسافتی بین ۱۰ تا ۱۵ کیلومتر را بی‌نیاز از بنزین و صرفاً با تکیه‌بر انرژی باتری‌ها بپیماید که با تکمیل ۸۰ درصد ظرفیت شارژ، ظرف مدت‌زمان ۲۵ دقیقه، تأمین خواهد شد. البته شارژ کامل باتری‌ها، چنانچه تمامی ظرفیت آن‌ها خالی باشد و نتوان از پیشرانهٔ بنزینی هم استفاده کرد، حدود ۵ ساعت زمان می‌برد و پس‌ازآن می‌توان حدود ۴۵ کیلومتر را، بی‌نیاز از بنزین پیمود. اوتلندر PHEV، قدرت ۱۶۱ اسب بخار، گشتاور ۱۹۵ نیوتن‌تر و زمان سرعت‌گیری صفرتا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت ۱۱ ثانیه فراهم می‌کند.

نمونه کامل

اوتلندر واردشده به ایران، نمونهٔ نسبتاً کاملی از امکانات فراهم می‌کند. ازنظر فنی، با گیربکس خودکار CVT و امکان تعویض دنده دستی پشت فرمان روبرو هستیم که به‌ندرت در شاسی بلندهای وارداتی دیده‌ایم. نمونه‌ای از اوتلندر که هم‌اکنون فروخته می‌شود، یک محصول دو دیفرانسیل است و با فشار کلید 4WD کنار دسته‌دنده، به حالت رانندگی حالت‌ها اکو، نرمال و قفل خواهد داشت.

با این اوصاف، چنانچه اوتلندر در مورد رانندگی اکو باشد، در مسیرهای مستقیم و آسفالت، با اولویت انتقال گشتاور پیشرانه به دیفرانسیل جلو، صرفه‌جویی مصرف سوخت خواهد داشت. اوتلندر مجهز به آپشن جذاب قفل دیفرانسیل است که به‌راحتی از طریق کلید روی داشبورد، فعال می‌شود و توانایی‌های حرکت در خارج از جاده را افزایش می‌دهد. سیستم دو دیفرانسیل اختصاصی میتسوبیشی موسوم به S-AWC مخفف Super All Wheel Control در اوتلندر وارداتی وجود ندارد. این آپشن تأثیر زیادی بر تعادل خودرو و افزایش ایمنی آن، خصوصاً در مسیرهای لغزنده خواهد داشت.

نمایشگر

در فضای داخلی، نمایشگر ۶.۴ اینچ لمسی وجود دارد که همراه با دوربین پارک، ناوبری ماهواره‌ای، درگاه USB و کارت‌خوان SD ارائه می‌شود. امکان اتصال تلفن هوشمند از طریق بلوتوث، برقراری تماس تلفنی و پاسخگویی با دکمهٔ روی فرمان در اوتلندر وجود دارد. سیستم صوتی باکیفیت از برند آمریکایی راکفور فوسگیت (RockforodFosgate) در اوتلندر وارداتی قابل‌استفاده است که دارای ۹ بلندگو، شامل ۴ باند اصلی، ۴ تویتر و یک ساب ووفر با مجموع قدرت ۷۱۰ وات می‌شود. اوتلندر فاقد سقف پانورامیک است و صرفاً با یک سانروف ۳ حالتِ ارائه می‌شود.

طرح چوب

نمونه‌های واردشده به ایران، عمدتاً دارای تزئینات طرح چوب و صندلی‌های چرم، برای ۵ سرنشین هستند، ضمن اینکه نسخهٔ نفرِ هم در تیپ ۴ قابل‌خرید است. برای صندلی راننده تنظیمات برقی  چندحالته وجود دارد. از دیگر امکانات کابین اوتلندر می‌توان به کروز کنترل، ترمزدستی برقی، دستگیره‌های کرومی داخل در، تهویه هوای دوگانه و خودکار، گرم‌کن داخل صندلی‌های جلو، ایزوفیکس برای نصب صندلی کودک و استارت بدون کلید همراه با ورود و خروج بدون سوئیچ اشاره کرد.

بیرون خودرو، رینگ‌های اسپرت ۱۸ اینچ با لاستیک‌هایی به پهنای ۲۲۵ میلی‌متر خودنمایی می‌کنند. چراغ‌های جلو مجهز به شوینده هستند و همراه با نوار LED روشنایی روز عرضه می‌شوند. از امکانات جذاب اوتلندر می‌توان به در برقی صندوق‌عقب اشاره کرد که بافرمان روی سوئیچ یا از طریق فرمان دستی روی بدنه در محل، باز و بسته می‌شود.

ایمنی

برترین نهادهای مربوط به ایمنی خودروی جهان، شامل موسسه NCAP اروپا و بنیاد بیمه ایمنی بزرگراه (Insurance Institute for Highway Safety) که اختصاراً IIHS نامیده می‌شود، امتیازات بسیار خوبی به میتسوبیشی اوتلندر داده‌اند. این محصول، یک خودروی ۵ ستاره محسوب می‌شود که آزمون‌های برخورد از جهت‌های مختلف را با موفقیت پشت سر گذاشته است.

استقامت بالا

ثبات کابین و خصوصاً قسمت سقف اولتدر، نشان از استقامت قابل‌قبول این خودرو در برخوردهای مستقیم دارد. ضمن اینکه زانوها و پایین‌تنهٔ سرنشینان جلو هم، به‌خوبی حفظ می‌شود. درمجموع، بنیاد ایمنی خودروهای اروپا (Euro NCAP) امتیاز ۹۴ از ۱۰۰ را برای حفاظت سرنشینان جلو در اوتلندر اختصاص داده و برای مسافران صندلی عقب و کودکان، امتیاز ۸۳ از ۱۰۰ اعلام کرده است.

ایمنی عابرین پیاده در برخورد با اوتلدر، ۶۴ از ۱۰۰ در نظر گرفته‌شده، درحالی‌که برای آپشن‌ها و فناوری‌های ایمنی اوتلندر، امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰، اختصاص داده‌شده است. فراموش نکنیم، امتیاز بسیار خوب در بخش آپشن‌ها و فناوری‌های ایمنی اوتلندر، به دلیل استفاده از ۷ ایربگ و سیستم ترمز خودکار در نسخهٔ فول‌آپشن این خودرو است.

سیستم ترمز خودکار

هرچند که اوتلندر وارداتی، از امکانات رفاهی نسبتاً کاملی استفاده می‌کند؛ بدون سیستم ترمز خودکار اضطراری (AEB)، ارائه می‌شود. این موضوع، مسلماً بر قیمت نهائی اوتلندر برای رقابت در بازار ایران تاثیرگزار بوده است، چراکه نسخه‌های مجهز به این فناوری با رادارهای مخصوص و دوربین جلو، حدود ۳ هزار دلار به هزینه‌های خریدار اضافه خواهند کرد.

آپشن‌های ایمنی اوتلندر در نسخهٔ ورودی به ایران عبارت‌اند از، حس‌گر جلو و عقب، دید ۳۶۰ درجه، شامل ۷ کیسهٔ هوا (۲ عدد ایربگ اصلی و ۲ عددایربگ جانبی برای سرنشینان جلو، ۲ عدد ایربگ پرده‌ای سراسری و ۱ عدد برای زانو راننده)، ترمز عقب دیسکی و جلو دیسکی خنک شونده، سیستم ترمز ضد قفل ABS)) سیستم توزیع الکترونیکی نیروی‌ترم (EBD)، کنترل فعال پایداری (ACS)، کنترل کشش (TCL)، و ترمز کمکی در هنگام حرکت در سطوح شیب‌دار (HAC) .

از دید سخت پسندان

جذابیت ظاهری یک خودرو، می‌تواند وابسته به سلیقهٔ افراد، محسوب شود و البته با توجه به شرایط زمانی و مکانی تغییر کند، اما درمجموع، حتی از دیدگاه مشکل‌پسندترین علاقه‌مندان خودروهای خارجی هم، مدل جدید اوتلندر دارای ایراد ظاهری خاصی نیست و البته زیبایی قابل‌قبولی ارائه می‌کند.

این موضوع می‌تواند به‌عنوان برگ برندهٔ اوتلندر به‌حساب آورده شود، چراکه کمتر از یک سال از واردات آن با چهرهٔ جدید می‌گذرد و در مقایسه با رقبا، مدرن‌تر و چشمگیرتر به نظر می‌رسد. از سویی دیگر، همان‌طور که پیش‌تر اشاره کردیم؛ سبک طراحی اوتلندر، این محصول را بزرگ‌تر ازآنچه هست نشان می‌دهد و بیننده را به‌اشتباه می‌اندازد که با خودرویی از کلاس بدنهٔ بالاتر (بزرگ‌تر از سانتافه) روبرو است.

حس لوکس بودن

اوتلندر وارداتی، ازنظر آپشن‌های ظاهری وضعیت خوبی دارد. در کابین با صندلی‌های چرم و ۷ نفرِ ارائه می‌شود که قطعاتی از چوب در داشبورد و تو دری‌ها دارد. باید اعتراف کرد، در مقایسه با هیوندای سانتافه، حس لوکس بیشتری به سرنشین اوتلندر القا می‌شود و کاملاً راضی‌کننده محسوب می‌شود.

از سویی دیگر، کاربرد اوتلندر به‌صورت ۷ نفرِ، بهتر از سانتافه انجام می‌شود و در ردیف سوم، راحتی بیشتری وجود دارد، ضمن اینکه فضای صندوق بار اوتلندر هم، از رقبای هم قیمت؛ بیشتر است. در مورد راحتی سرنشینان ردیف دوم، نمی‌توان امتیاز بالاتر را به اوتلندر داد، چراکه سرنشینان سانتافه، فضای بهتری در اختیار خواهند داشت.

رانندگی با میتسوبیشی اوتلندر

رانندگی عادی با اوتلندر، از دیدگاه فنی با حس خوب و آرامش‌بخش همراه است. این خودرو بسیار نرم و راحت عمل می‌کند، دست‌اندازهای شهری را به لطف فنربندی مناسب و صندلی‌های خوش‌فرم، دفع می‌کند، درحالی‌که تعادل و کنترل‌پذیری بسیار خوبی در اختیار راننده می‌گذارد.

در شتاب گیری  ناگهانی، پیشرانهٔ ۴ سیلندر ۲.۴ لیتری، هرچند که مجهز به توربوشارژر نیست، کاملاً راضی‌کننده عمل می‌کند و حتی با بنزین وطنی، درزمانی کمتر از ۱۱ ثانیه به‌سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. پیشرانهٔ ۱۶۶ اسب بخار میتسوبیشی، در مقایسه با نمونهٔ GDi و ۱۹۰ اسب بخاری سانتافه، تفاوت‌های جالبی دارد.

شتابگیری بهتر از رقبا

برخلاف انتظار عموم، اوتلندر در شتاب‌گیری اولیه و خصوصاً از حالت سکون، برتر از سانتافه عمل می‌کند و خصوصاً تا سرعت ۸۰ کیلومتر بر ساعت، چابکی خود را حفظ می‌کند. این موضوع در زمان‌گیری صفرتا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت اوتلندر و سانتافه، ثابت می‌شود و شاسی‌بلند ژاپنی، حدود یک ثانیه زمان کمتر ثبت می‌کند.

با توجه به اینکه سیستم GDI، پاشش مستقیم سوخت (Gasoline Direct Injection) سانتافه چندان سریع نیست و در دور موتورهای پایین، کمک خاصی به پیشرانه نمی‌کند، در سرعت‌های بالاتر از ۸۰ کیلومتر بر ساعت، برتری محسوسی برای سانتافه به ارمغان می‌آورد. با این حساب، شتاب‌گیری اوتلندر، خصوصاً برای افرادی که عادت به‌راحتی بالا در سفرهای بین‌شهری دارند، کسالت‌آور خواهد بود، اما در ترافیک شهری، پرهیجان و اسپرت عمل خواهد کرد.

آپشن ها

ازنظر آپشن‌های رفاهی، می‌توان به سانتافه امتیاز بالاتری در مقایسه با اوتلندر، هرچند که نسخهٔ فول‌آپشن سانتافه با فناوری اتو پارک و امکانات مدرن، حدود ۴۰ میلیون تومان گران‌تر از اوتلندر است، اما در بعضی نسخه‌های ۲۰۱۷ به لطف سقف پانورامیک، گرم‌کن داخل ۵ صندلی و چند آپشن دیگر، اختلاف قیمت معقولی با اوتلندر دارد و آپشن‌های بیشتری در اختیار می‌گذارد.

نتیجه گیری

درمجموع، می‌توان نتیجه گرفت که میتسوبیشی اوتلندر با آپشن‌های رفاهی قابل‌قبول، ایمنی بالا و البته مصرف سوخت بهتر نسبت به سانتافه، رقیبی جدی برای دیگر کراس‌اورهای این کلاس بدنه در ایران محسوب شود. این خودرو، نیازهای یک خانوادهٔ پرجمعیت برای تردد شهری و سفرهای بلند را تأمین می‌کند، ضمن اینکه ظاهر مدرن و سازندهٔ ژاپنی در اختیار دارد. فراموش نکنیم، توانایی‌های خارج از جادهٔ اوتلندر، فراتر از هر محصول دیگری در این رنج قیمت است و خصوصاً زمانی که به‌صورت ۲ نفرِ (سبک‌وزن) برای طبیعت‌گردی استفاده شود، بسیار خوب عمل خواهد کرد.